مقصر

ديروز صبح يادم رفته بود ناهار روشی رو بهش بدم. وقتی نشستم سرکار يادم افتاد. غذا رو آماده کردم و نزديک ساعت ناهار رفتم مدرسه. معاونشون گقت الان کلاس رو بهم نميريزم. وقت ناهار بهش ميدم. با کمی نگرانی که يادش بره، گفتم ميشه صداش کنين یياد تا بدم به خودش. دوباره گقت نه معلمها خوششون نمياد وقفه در کلاس باشه. من بهش ميدم مطمين باش. ه
وقتی دنبال روشی رفتم، متوجه شدم که غذاش رو بهش ندادن. خونم بجوش اومد. با هم رفتيم دفتر. در حاليکه روشی مرتب ميگفت مامان اشکال نداره. ديدم ظرف غذا از جاش تکون نخورده. ميس سانتياگو رو پيدا کردم. تا منو ديد بدون اينکه حرفی بزنم، يادش اومد که غذا رو به روشی نداده. شروع کرد به معذرت خواهی . توضيح که چی شد چی نشد. دلنشين بود وقتی بعد از عذر خواهی از من، رو به روشی کرد، دستش رو گرفت و از او معذرت خواهی کرد که بخاطر اشتباه او، گرسنه مونده. و بعد هم يک بسته مداد کوچک هم بهش داد. ما هم خداحافظی کرديم و اومديم. دوست داشتم هنوز عصبانی و ناراضی بمونم. حق با من بود و او اشتباه کرده بود. ولی مهربانی و آرامش او، نا خودآگاه دهانم رو بسته بود.ه
با خودم فکر ميکردم، وقتی من به سن روشی بودم، چقدر احتمال داشت برای چنين اشتباهی پرسنل مدرسه، از مادرم معذرت خواهی کنه؟ خود من که پيشکش. احتمالا ميگقتن، اگه خيلی دلت برای بچه ات ميسوزه، چطور خودت يادت رفت ناهارش رو بدی. راستی چه فرقی بود بين فراموش کردن من و او. هر دومون فراموش کرديم ديگه. ه
بعد هم که برگشتم توی پارکينگ مدرسه، يک هموطن عزيز ايرانی، که مثل خود من ماشينش بين ماشينها گير کرده بود و احتمالا باز هم مثل من عجله داشت زودتر بره بيرون، دچار سو تفاهمی شده بود که من باعث گرفتاريش شدم. برای همين دقيقا مدل ايران، سرش رو از شيشه ی ماشين آورد بيرون و به من که از کنارش رد ميشدم گقت " خيلی کار زشتی کردی، واقعا شرم آوره" در حاليکه شوکه شده بودم، تونستم با آرامش بهش بگم "نظر شما اينه" دويدم توی ماشين که مشکلش رو حل کنم. ولی تکون نميشد خورد. وقتی که پياده شد تا باز مدل ايران بره جلو و گره ترافيک رو حل کنه و دست از پا درازتر برگشت، بهش گفتم " ببخشيد، من چه کار شرم آوری کرده بودم؟" با عصبانيت گقت "راهو بستی، به هيچکس غير از خودت فکر نکردی، به حق ديگران احترام نگذاشتی" منهم گفتم " من که الان اومدم، بفرمايين و از روی ماشين من رد بشين." بدون اينکه جواب بده رفت و توی ماشين اون فحشهايی رو که بدليل کانادايی شدنش، روش نميشد بيرون بگه، نثار من کرد. هر دومون مونديم تا اونهايی که جلوتر راهو بند آورده بودن،رفتن و ما هم بدنبالشون. اونهايی که چون ايرانی نبودن، دوستمون نميتونست سرشون داد بزنه و باهاشون دعوا کنه. احنمالا لبخندی هم بهشون هديه کرده بود. ه
و من تا شب در گوشه ای از ذهنم، مشغول دعوای نکرده و حرفهای نزده به ميس سانتياگو و اين آقای محترم ايرانی بودم.ه