گم شدنِ پاک کنِ تهِ مدادِ اميلی

دو شب پيش، روشی يک دلار و ده سنت برداشته بود تا با خودش به مدرسه ببره. وقتی جويای دليل شديم فهميديم که ميخواد اونو به اميلی بده. چون مدادش رو قرض گرفته بوده و حالا پاک کن ته مداد رو گم کرده. وقتی ازش پرسيدم روی چه حسابی يک دلار و ده سنت ميخواد بده، گقت فکر ميکنه مداد يک دلار باشه و ده سنت هم برای اينکه شايد بيشتر باشه. من و بابايی هم تاييد کرديم که اون مداد بيشتر از يک دلار نيست. (حتما کمتره، معمولا سِت چندتاييش يک دلاره) من رفتم موشی رو بخوابونم و بابايی و روشی هنوز مشغول گفتگو بودند. بابايی سعی کرد پاک کن ديگری رو استفاده کنه که نشد. بعد يک مداد نو به روشی داد که بجای مدادِ بدون پاک کن به اميلی بده. بابايی به روشی گفت که ديگه هيچوقت از کسی چيزی قرض نکنه تا بعد مجبور بشه اينجوری جبران کنه. روشی هم ميگقت خوب اون موقع مداد لازم داشتم. بابايي پرسيد چه کار واجبی داشته. روشی هم گقت ميخواستم نقاشی بکشم. و پرسيد به نظر تو يک نقاشی ارزش قرض گرفتن يک مداد رو نداره؟ بابايی هم با قاطعيت گقت نه و رفت.ه

.
نقاشی ای که کشيده بود وافعا قشنگ شده بود و عصر وقتی به من نشون داد، خيلی خوشم اومد. خود بابايی هم همينطور. ه

.
موشی که خوابيد رفتم سراغش و ديدم هنوز بيداره و دلخور. گفت مامان بنظر تو اون نقاشی ارزش داشت که براش من مداد بگيرم و تهش گم بشه؟. منهم که درست نميدونستم چی بگم. با کمی سفسطه گفتم که گم شدن مداد ربطی به نقاشی نداره. تا ميشه نبايد از وسايل ديگران استفاده کرد و اگر هم کرديم بايد خوب مراقبت کنيم. دلخورتر شد و گقت من از کودکستان تا حالا از دوستانم در مدرسه چيز قرض کردم و گم نکردم. اين اولين باره. چرا بايد اينقدر مهم بشه. منهم گقتم معمولا مسايل تا وقتی درست انجام ميشه ديده نميشه ولی وقتی اشکالی پيش مياد، توجه همه رو جلب ميکنه. بعد هم برای حسن ختام گقتم که در اين ماجرا من از اينکه برات مهم بود که خراب شدن مداد رو کاملا جبران کنی، خيلی خوشم اومد. همينطور از اينکه خودت فکر کردی و ار ما کمکی نخواسته بودی. اوهم خنديد و گقت مامان وقتی ازت سوال کردم، فکر کردم بگی نقاشی ارزش داشت چون خيلی خوشت اومده بود. منهم دوباره با سفسطه جواب درست ندادم و گقتم آره اون نقاشی خيلی قشنگ بود. و از زيباييهای نقاشيش گقتم. روشی خوابيد.ه

.
ديروز، در راه برگشت از مدرسه، گقت اميلی منو بخشيد. يک مداد ديگه از همون سِت داشت که سرش خراب بود. ته اونو گذاشت برای اين و اون يکی رو دور انداخت. منهم خوشحال شدم و گفتم پس ماجرا خيلی راحت حل شد.ه
کمی بعد در خونه گقت مامان اميلی اون مداد سفيده رو که بهش دادم خيلی دوست داشت. گقتم مگه اون رو هم دادی؟ گقت آره ديگه. بهش گقتم که ميخواستم اونو بجای مدادش بدم. اونم ازش خوشش اومد و من بهش دادم. ه
کمی بعد با مادر حرف ميزد و داستان رو ميگقت. مادر بهش گقت خوب پس اصلا لازم نشد پول بدی. گفت پول رو بهش دادم. من با تعجب گقتم مگه نگفتی که تورو بخشيده؟ گقت چرا اون گفت لازم نيست پول بدی ولی من دادم.ه
منکه ديگه کمی کله ام داغ کرده بود، گقتم پس اينکه اول گقتی اميلی منو بخشيده معني اش چی بود؟ تو که هم پول دادی هم مداد دادی. يکجوری که انگار سوال من براش عجيبه نگاهم کرده و ميگه "مامان! بخشيده يعنی اينکه از دست من ديگه ناراحت نيست. ممکن بود من همه ی اينها رو بدم و بازهم اون از خراب شدن مدادش ناراحت باشه"ه