يارِ دبستانیِ من

خاطرات قدرت پيوند دهنده ی عجيبیی دارن.هرچقدر قديميتر باشند و طولانی تر، شديد تر. برای همينه که وقتی در اين دنيای درندشت، همکلاسی های دبستانت رو پيدا ميکنی، در اولين نگاه به مرد يا زنی به ظاهر نا آشنا، چقدر بهش احساس نزديکی ميکنی و پس از چند دقيقه گفتگو که در طنين صداش و زاويه ی نگاهش، چهره ی اون دختر يا پسر بچه ی هفت هشت ساله رو پيدا کردی، به سرعت، رودخانه ای از گفتنی ها و شنيدنی ها روان ميشه. خودت رو در فضايی حس ميکنی با همون صفا و صميميت بچگی. در ميان دوستانی که هيچکدام مثل قبل نيستند و گرد و خاک حدود سی سال عمر روشون نشسته و همه به هم ميگن "تو اصلا عوض نشدی"ه
چه لذتی داره که اون دخترک پر جنب و چوش کودکيت را در نگاه بقيه ی همکلاسيهايت پيدا کنی. من همونم. تو همونی. دوباره ديدن و نوازش کودکي هامون، موهبت بزرگيه. و داشتن دوستانی که اون رو به يادت بيارن زهی سعادت.ه
.
ديشب، در کنار گروهی از ياران دبستانی، ساعتها برايم چون دقيقه گذشتند. وقتی ازمون پرسيدند چی گفتين، نميدونستيم از چه گفتيم. اما گفتيم وشنيديم و خنديديم و لذت برديم. چه خوبه که روزی کودک بوديم. چه خوب که بزرگ شديم. چه خوب که دوستان کودکی را در بزرگی ببينيم. چه خوب...ه