امريکا - نيويورک

امريکا.ه
خودمان را آماده کرده بوديم که ساعتها در مرز (بخاطر ايرانی بودنمان) معطل شويم ولی با چند سوال، که افسر امريکايی از شيشه ی ماشين پرسيد، وارد شديم. ه
احساس غريبی بود وارد شدن به خاک کشوری که ما به اندازه ی موهای سرمان آرزوی مرگ و نابوديش را شنيده بوديم. امريکايی که شمشيرش را برايمان سالهاست از رو بسته و ما نيز. کشوری که چندين ساله نگرانيم که نکنه به ايران حمله کنه و بمب بر سر عزيزانمون بريزه. احساس غريبی بود، نزديک شدن به مرز اين کشور.ه
وقتی به نوبت خودمان نزديک ميشديم، خودم را به بازی با بچه مشغول کردم تا دلهره ام رو از مواجهه با افسر امريکايی، پنهان و آرام کنم. شنيده بوديم که با ايرانی ها بد رفتار ميکنند. انتظار داشتیم که انگشت نگاری بشیم و آرزو ميکردم که با رفتار چندان بدی روبرو نشويم که خاطره تلخی برای خودمون و بچه ها بگذاره. افسر مهاجرت تنها چند سوال کرد و پاسپورتها را به ما برگرداند و برايمان روز خوشی آرزو کرد. وسط پاسپورت هايی که بابايی بدستش داد، سهوا هسته آلويی قرار گرفته بود و اين به همان اندازه که شنيدنش عحيب و غريبه، اتفاق افتادنش هم هست. ولی اتفاق افتاد و هنوز وقتی از مرز گذشتيم فکر ميکرديم که چطور، اينطور شد و چطور افسر امريکايِی، البته با کمی تعجب، فقط پرسيد آيا اينو برای من گذاشته ايد و بعد بهمون برش گردوند.ه
خيلی راحت وارد امريکا شديم. بنظر نميامد که کشوری غير از کاناداست. فقط ابعاد همه چيز بزرگتر بود. تابلو ها راهنمايِ بزرگتر، ماشين ها بزرگتر، ليوان قهوه بزرگتر، پيتزا بزرگتر ... بيشتر اسمها آشنا بود. در طول راه که ميرفتيم فکر ميکردم که کانادا و امريکا، مثل خواهر و برادر هستند که هم شکل هم هستند و هم نيستند. امريکا نسخه بزرگتری از کانادا بود. مردمش رو صميمی، خوش رو، راحت و همکار ديدم. ه
نيويورک. منهاتان.ه
شهر شلوغ. بلبشو. در تمام ساعات شبانه روز، آدما و ماشينها در هم ميلولند. هيچ خبری از رعايت قانون رانندگی نيست. اگر ميخواهی به راست خطت رو عوض کنی، راهنما نزن. اگر ماشين کناری راهنما رو ببينه، امکان نداره بهت راه بده. راه گرفتني ست نه دادنی. همه جا تابلوی بوق زدن ممنوع گذاشته شده و بيشترين صدايی که مدام ميشنوی صدای بوقه. چقدر شبيه تهران و برای ما چه آشنا. شهر برج. شهر پل. شهر تونل. شهر ترافيک. شهر زنده. خيلی زنده. بقول خودشون شهری که هيچوقت نميخوابه. ه
مجسمه ی آزادی پرشکوه و موقر، رو به اقيانوس ايستاده تا ورود همه کشتی هايی رو که از آب یه نيويورک ميرسند، به کشوری آزاد، خيرمقدم بگه. با وجود تمام بيعدالتی ها در جهان، هنوز ديدنش به من احساس خوبی ميداد. چقدر فکر کرديم به اينکه چه حالتی در صورتش هست. خنده يا غم؟ خنده قطعا نبود. غم هم نبود. شايد اوهم متفکر بود که چه بايد کرد. هرچه باشه، آزادی هيچوقت به راحتی بدست نيامد. در آنجا به ياد شعر هوشنگ ابتهاج افتاده بودم که "ای آزادی! از ره خون ميايی اما، مي آيی و من در دل ميلرزم. اين چيست که در دست تو پنهان است؟ اين چيست که در پای تو پيچيده است؟ ای آزادی آيا در زنجير ميآيی؟"ه
ايستادن در طبقه ی هشتاد وششم امپاير استيت به من حسی وصف ناپذير داد. شب بود. ايستاده بر بلندترين برج نيويورک به منهاتان نورانی در زير پايم نگاه ميکردم. از بالا، بالای بالا به زير نگاه کردن، حس جالبيه. يک جور قدرت و عظمت، البته کاذب، احساس ميکنی. احساس ميکردم دارم پرواز ميکنم در حاليکه زير پام سفته. خوبه که بتونی گاهی بری بالای امپاير استيت و از اونجا به هياهوی روی زمين نگاه کنی. از اونجا هر خيابون فقط يک خط نورانی ميشه. اما يادت باشه که در هر نقطه ی نورانی جهانی نهفته است و بايد بتونی اينفدر بيايی پايين تا همسطح يک نقطه بشی. اصلا چه خوبه که بتونی هم به زندگی با ميکروسکوپ نگاه کنی و هم با تلسکوپ و مهمتر اينکه بدونی کی از کدوم استفاده کنی.ه
..
نيويرک شهری ديدنی بود. ما بعضی از ديدنی ها رو ديديم و اميدوارم که بازهم برويم. عکسهايی از سفر را ميتونين درفوتو بلاگ بابايی( نقش جهان ) ببينيد. با اين وجود خالی از لطف نيست که عکس پايين رو هم ببينيد. دو روز بعد از برگشتن از سفر، از روشی خواستم که يخچال رو برام خالی کنه تا تميز کنم. وقتی همه محتوياتش رو خالی کرد رو ميز آشپزخانه، گقت مامان ببين مثل نيويورک درستش کردم و بنظر من درست ميگفت.ه