موش موشک

موشی دیشب موقع خواب گفت می خواد پایین تخت بخوابه. پایین، در عرض تخت و بدون بالش، قلمبه شد و خوابید. چهار ینج تا عروسک گنده رو گذاشت جای خودش روی بالش. گفت اونها میخوان امشب روی بالش من بخوابن. روشون هم پتوی خودش رو کشید. با توجه به سابقه ای که ازش داشتم، وقتی می خوابیدم، جابجاش نکردم و گذاشتم همونطور چهار چنگولی بمونه. ظاهرا مادر طاقت نیاورده بود و در یک گردش نصفه شبانگاهی، نوه اش رو جابجا کرده بود تا راحت بخوابه و شر عروسکها رو هم از روی تخت کنده بود. نصفه شب با صدای گریه و جیغ و دادش بلند شدیم. بیدار شده بود و دیده بود، عروسکها رفتن پایین و خودش مثل معمول روی بالش و در طول تخت خوابیده. یکربعی طول کشید که تا اوضاع آروم شد. البته آخر سر، عروسکها اومدن سر جای قبلیشون و موشی هم برگشت ته تخت.ه
یکی از چیزهایی که روانشناسی امروز به ما میگه اینه که تا جایی که میشه، بچه ها رو بگذاریم تا تصمیم های مربوط به خودشون رو بگیرن و حتی فرصت اشتباه و اذیت شدن و شکست خوردن رو هم بهشون بدین. (چیزی که ما از روشی دریغ کردیم) حالا موشی انگار از قبل می دونسته که در خونه ی ما، اوضاع از چه قراره، با ابزار های کافی برای به کرسی نشوندن تصمیم هاش اومده. یکی از اون ابزار ها هم استعداد و علاقه اش در تولید صداهای با فرکانس بالاست.ه
.
موشی با تلفن با پدربزرگ و مادربزرگ در ایران حرف میزنه. ازش سوالی میکنند. میگه "من که نمیدونم. آخه من بعضی چیزها رو می دونم. بعضی چیزها رو نمیدونم." میگم "مامان جان، خوشحالم که زود به قسمت، آن کس که نداند و بداند که نداند، رسیدی."ه
.
موقع شب بخیره ولی نمی خواد بوس بده. مادر میگه من بوس هم میخوام. میگه نمی تونم بوس بدم. مادر می پرسه چرا. میگه بوسم رو توی تخت جا گذاشتم. مادر میگه خوب برو بیارش. اومده توی اتاقش و برگشته دم در اتاق مادر و دستش رو دراز کرده بطرف مادر و میگه بیا بگیر. مادر میگه بوس رو که با لب می کنن نه با دست. میگه آخه نگذاشتمش توی دهنم.ه
.
وقتی کاری میکنه که من ناراحت می شم، تا می بینه حالتم داره عوض میشه، میگه "مامان، دوستت دارم." چه خوب متوجه اعجاز این جمله شده و ازش بعنوان عصای جادویی استفاده می کنه. راستی چرا ما اینکارو نمی کنیم؟ هان؟
.

.
پ ن: خیلی وقت بود که از این معلمِ فسقلیِ دوست داشتنی ام، که دایم در خونه مون می دوه و جیک جیک میکنه، ننوشته بودم. واقعا زندگی بدون وجودش، بدون صدای دویدنش، بدون بلبل زبونی هاش، بدون صدای خنده هاش و حتی گریه هاش، بی مزه بود.ه