نقشِ پاییز

سبز، زرد، نارنجی، قرمز. دیروز یک سفر طولانی رفتیم و چشممون رو مهمون نقاشی های بی نظیر پاییز کردیم. دویست و پنجاه کیلومتر رفتیم تا يک جاده ی چهل کیلومتری رو که دو طرفش تابلوی پیوسته پاییز رو به نمایش گذاشته بودند ببینیم. در یکطرف مسیر و به فاصله، این پرده ی رنگی برداشته میشد و چشمممون باز می شد به دریاچه ای آرام و زیبا که انعکاس رنگهای درختان در سوی دیگر، زیباترش کرده بود. مثل اینکه دری بسوی بهشت باز شده بود. در پایان راه، از بالای سکویی به منظره ی وسیعی از تپه های پوشیده از درخت و رنگارنگ نگاه کردیم و هرچه نگاه می کردیم، خسته نمی شدیم. ه
وقتی برمی گشتیم حس میکردم که متصاعد شدم، سبک شدم. اصلا هیچ شده بودم. وقتی که در برابر یک عظمت هیچ می شوی و ذره. اون هیچ شدن چه لذتی داره. شاید آن هیچ یا قطره، به آن عظمت می پیونده. شاید اون قطره، دریایی را که اوهم جزیی از آنست، حس میکنه. این منی که برمی گشت، همان نبود که می رفت. دنیایی دیگر را دیده بودم. دنیایی خدا ساخته و طبیعت زیسته. دنیایی زیبا. زیبا. زیبا....ه
.

.
پ ن : اگر در کانادا هستین، در هفته های اول اکتبر، پارک آلگون کویین* را ببینید. دوستی داشتیم که می گفت جاده ی خلخال دست همه ی منظره های پاییزی کانادا را از پشت می بندد. من جاده ی خلخال را ندیده ام ولی اگر در ایران هستید، اون جاده رو از دست ندین. در نقش جهان هم میتونین ازنگاه دوربینِ بابایی، بعضی از مناظر رو ببینید. چند تا از عکسهاش رو اینجا گذاشتم .ه

Algonquin Park *