نیش

ایمیلی رو فرستادم و در اون اشتباه یکی از همکارهام رو با کنایه بهش گوشزد کردم. ایمیل رو قبل از فرستادن، خوندم و از اینکه به این قشنگی در لفافه بهش تیکه انداختم و کوتاهیش رو به روش آوردم، خوشم هم اومده. ایمیل رو فرستادم. الان یک ربعی گذشته. دوباره ایمیل رو خوندم. خجالت کشیدم. این کوتاهی رو خودم هم ممکن بود بکنم و اگر من الان جای او بودم، حتما خجالتی دردلم بود با یک تخم دلخوری. کار رو درست می کردم ولی نه با خوشحالی و احساس مسیولیت بیشتر.ه

.
همین پریروز بود که با روشی بر سر اشتباهی که کرده بود حرف می زدم و وقتی دیدم به حرفم گوش نمی ده و حرف خودش رو می زنه، حرفش رو قطع کردم، صدام رو بلند کردم و آمرانه بهش گفتم که اینقدر از جای دفاع از خودش حرف نزنه و قبل از اون خودش رو جای من و بابا بگذاره تا بفهمه ما رو چقدر نگران کرده. وقتی دلگیر رفت، بهش گفتم همیشه خودت رو جای طرفت بگذار. حالا چرا خودم رو جای جری (همکارم) نگذاشتم؟

.
نمیدونم چرا بعضی وقتها یک ماری از اون زیر زیر ها در می آد و یکهو یک نیشی به یکی می زنه. نه اومدنش رو می فهمم و نه رفتنش رو. به جای نیشش که نگاه میکنم، تازه می فهمم اومده و رفته. نمی دونم کی میشه که مهربونی و گذشت، مهمون دایمی دلم بشه. چه ناامید کننده است وقتی کاری رو که می دونی اشتباهه، باز انجام می دی. تویی که روزی حداقل پنج بار داری به بچه ها می گی چرا اشتباهی رو تکرار کرده اند. کاش راحت می تونستم بندازم تقصیر شیطون که گولم زده.ه