نظریه ی اصالتِ کِیف

موشی رو که گذاشتم مهد کودک، یکی از دوستانمون رو دیدم که دختر او هم همون مهد می ره. وایستادیم به گپ زدن و حال و احوال و صحبت رسید به غذا نخوردن بچه ها و اینکه چه رنج عظیمیه این موضوع. و من می گفتم که چیزی که من رو به سر حد جنون می رسونه، همینه که آخر شب شده و من می بینم موشی و (حتی روشی!) یک غذای درست و حسابی نخورده باشن و هر دو اظهار تعجب کردیم از اینکه پدرها مثل اینکه واکسنی بر علیه اینطور جنون ها زده اند و هیچ درکی از این رنج ما ندارند.ه

.
اون خانوم میگفت که شوهرش (که یکی از همکلاسی خوب، من و بابایی و بود و سبب دوستی خانوادگی ما شد) وقتی که او از دست بچه ها حرص می خوره و دق می کنه و کج و کوله میشه، بهش میگه، "اینقدر با اینها کلنجار نرو. نخورد که نخورد. بالاخره بزرگ میشه. خودت یادته بچه بودی چیا خوردی؟ بهترین غذا ها رو هم به اینها بدی، بزرگ میشن یادشون می ره. هر وقتی که داری، فقط باهاشون بازی کن و بذار از ته دل کیف کنن. وقتی بزرگ بشن، از همه ی بچگیشون، فقط اون بازیها و کیف کردنها یادشون می مونه"ه
.

توی راه که می اومدم شرکت، به حرفش باز هم فکر کردم. کمی به بچگی خودم فکر کردم و به خوردنی ها. با وجود اینکه مامانم خانه دار بود و همیشه غذای مرتب داشتیم، چیزی از غذاها یادم نمی اومد. جالبه که تنها خاطره ی غذا خوردنی که برام زنده شد، وقتی بود که ما با مادربزرگم اینها در یک ساختمان زندگی می کردیم و شبی که خاله هام هم خونه ی مادربزرگم بودند و شام کتلت داشتند. من سرما خورده بودم و مامان می گفت کتلت برای گلوم بده. گفت که من کتلت نخورم و رفت تا از بالا برام سوپ یا نمی دونم چیز دیگری که خوب بود، بیاره. در اون فاصله نمیدونم چی شد که من رفتم و چند تا کتلت خوردم وکسی هم چیزی به من نگفت. البته خنده خاله هام و اینکه بهم میگفتند" مامانش رفته سوپ بیاره و این داره تند تند کتلت می خوره" رو قشنگ یادم بود. مامانم بعد از مدتی با غذای مناسب اومد و دید که من با کتلت سیر شدم و همان جنون کذایی، که الان خوب درک میکنم، به سراغش آمد. شاید باور نکنید ولی شکل کتلتها را هم به یاد آوردم. خوب، همینکه من از صدها هزار بار غذا خوردن در دوران کودکی، همین کتلت خوردن رو، امروز به یاد آوردم، که همراه با کِیف کردن خودم و حرص خوردن مامانم بود، نشانه ی درستی نظریه ی دوست عزیزمان، مبنی بر اصالتِ کِیف است.ه