بغض

آخر شبه و موشی کنارم خوابیده. من اما داغونم. نه از خستگی، که دارم. نه از سردرد، که دارم. نه از مریضی، که دارم. نه از سرفه که می کنم. از رنجِ عصبانیتی که امروز سرش خالی کردم، در جواب جیغ و دادهایی که کشید. از دردِ ناتوانی و نارضایتی از خودم که به اندازه ی کافی انرژی نداشتم، برای کنترل اون اوضاع. از ناامیدی از خودم که انگار هیچ چیزی نمیدونم. هیچ چیزی نمی فهمم. حتی پاره ی تنم رو.ه
تو خوابیدی. با هم باز دوست شدیم. بازی کردیم. دل دادیم و قلوه گرفتیم. خنده های بلند کردی و من ذوق کردم. امیدوارم که که اون نگاه عصبانی منو که تهدیدت می کرد، نگاهی که حتما رنگی از مهربانی نداشت، فراموش کرده باشی. من اما بغضی ته گلوم مونده که نمی دونم کجا باید رهاش کنم. کاش که همونجور که توصدات رو ول دادی و بلندترین گریه هات رو کردی. منهم اینکار را کرده بودم. گرچه اون دادهای من، نه از سر توانایی، که از اوج ناتوانی بود. چیزی در مایه ی همان گریه های تو.ه
عزیزم، ای کاش می دونستی چقدر از خودم متنفرم که چنین عنان خشمم رو رها کردم بر سر تو. چقدر ضعیف و ناتوانم امشب. چرا مادر شدی، اینقدر کارت سخته. نه مرخصی داره نه استعلاجی. چرا باید اینهمه بدونی و اینهمه درست رفتار کنی و اینهمه زندگی بقیه چنان بهت بسته باشه که رفتار عوضیت روی بقیه اثر بگذاره. برای هر کاری باید فکر کرد و راه درست رو پیدا کرد و خودبخود کارها پیش نمی ره. چرا گاهی اینقدر قمر در عقرب میشه و تو به هیچ صراطی مستقیم نمیشی. یا به صراطی که من پیدا می کنم مستقیم نمی شی. می دونم که چقدر خوبی. چقدر نازنینی. می دونم که من باید راه درست رو پیدا کنم. از تو توقعی نیست. ولی گاهی بخدا نمیتونم. نمی تونم. خسته ام. خسته. منو ببخش.ه