سراب

مدتها بود که به دان تاون تورنتو نرفته بودم. سریعترین روش برای رسیدن به جنوب شهر هم متروست. عصر در راه برگشت و موقع شلوغی مترو و خیابانها که ملت همه دارن برمیگردن خونه و همه ی وسایط نقلیه ی عمومی غلغله است، نشسته بودم و به مسافرها نگاه می کردم. اونها که همراه یا همراهانی داشتند، با هم مشغول صحبت بودند. اونها که مثل من تنها بودند، یا مطالعه می کردند، یا به چیزی گوش می دادند (یا هر دو باهم) و یا چشمهاشون روبسته بودند. صبح که می رفتم، گروه اول (چشم بازها) بیشتر بودند. عصر اما چشم بسته ها بیشتر شده بودند. من هم بعد از کمی نگاه کردن به این و اون، چشمهام رو بستم تا قبل از رسیدن به خونه استراحتی بکنم. فکر می کردم، اینها که بجای رانندگی، با مترو رفت و آمد می کنند، شانس خوبی دارند. چون در راه برگشت، استراحتی می کنن و وقتی به خونه می رسند، سرحالند. ه

.

همینطور که چشمهام رو بسته بودم، یاد برنامه ای به نام سراب افتادم که در آخرین سالی که در ایران بودیم و آمدنمون قطعی بود، از تلویزیون، چند بار، پخش شد و موضوعش همانطور که از اسمش معلومه، این بود که کشوری مثل کانادا یک سرابه برای مهاجران. یاد صحنه هایی افتادم که از قطار نشان می داد. شیشه ها همه تاریک بود و مجری توضیح می داد که مردم همه تا دیروقتِ شب کار می کنند و خیلی ها هم چشمهاشون بسته بود. مجری توضیح می داد که کار اینقدر سخته که مردم همه در قطار خوابشون می بره. خودِ من اونموقع کمی تحت تاثیر قرار گرفته بودم. با خودم فکر کردم که این صدا و سیما مردم را هیچ فرض میکنه و هر موضوعی را با هر تحریفی به خورد مردم می ده. کاری که ما با موشی سه ساله هم الان نمی کنیم. درسته که اینجا کار سخته. درسته که مردم در راه برگشت چشمهاشون رو می بندن. ولی این موضوع هیچ ربطی به نتیجه گیری های مجری نداشت. تازه چیز جالب تری که متوجه شدم این بود که اون قطاری که نشون می داد، مترو بود نه قطار خیابون. و قطار زیر زمینی هم همیشه از تونل رد میشه و پنجره ها، جز در ایستگاه ها، تاریکند. این یکی دیگه، خیلی مضحک بود.ه
بعد، یاد قسمت دیگه ای از برنامه ی سراب افتادم در یک پلازا که مغازه های ایرانی بودند، از یک مغازه ی بزرگسالان* فیلم گرفته بود و می گفت این مغازه ها در همه جا هست و مردم فیلم های س ک س ی ازش میگیرند. با یک ایرانی هم مصاحبه کرد و ایشان هم فرمودند بله این مغازه ها در شهر پُره و مردم همه برای آخر هفته از اینجا فیلم می گیرند. این سکانس هم نارحت کننده بود. تصور کن که ملت آخر هفته همه دم در مغازه صف کشیده اند. وقتی آمدیم، مدتی طول کشید تا در همان پلازا، مغازه ی مزبور را دیدم. چون شیشه ی مغازه کاملا پوشیده شده و هیچ تبلیغی یا جلب توجهی نداشت. فقط اسمش را نوشته و کسی که بدنبالش باشد، سراغش می رود. اتفاقا در همان حوالی مغازه های ایرانی دیگه هستند که من برای خرید خوراکی های ایرانی حداقل هفته ای یکبار به آنجا سر میزنم. در تمام این مدت تا بحال به چشم خودم ندیدم کسی در حال رفت و آمد به این مغازه باشد. نه اینکه مشتری نداشته باشه، حتما داره. ولی قطعا اونقدر نیست که رفت وآمد محسوسی توش باشه. در تمام این دوست و آشنایانِ همه جور هم، که داریم، کسی مشتریشون نیست. تعداد این مغازه ها هم بسیار کمه.ه

.
حیف از اونهمه منابعی که در اختیار صدا و سیمای ایران گذاشته اند تا اطلاعات واروونه و غلط تحویل مردم بدن.ه

.
کانادا با آنچه فکر می کردم، خیلی فرق داشت. من از ایران، فقط پنجره ی کوچکی را می دیدم که در عمل به دنیایی هزار تو باز می شد. چیزهایی سخت تر از تصور من بود و چیزهایی هم آسانتر. بیشتر موضوعات متفاوت بودند. هر چه بود، سراب نبود، اونهم سرابی که در برنامه ی سراب نشان می داد.ه

Adult Store *