نگران نباش

پریشب وقتی از مطب دکتر اومدیم بیرون، از خستگی و آشفتگی، دچار بغضی بودم که در خونه ترکید. در ماشین، پشت فرمون نشسته بودم،بدون اینکه ماشین رو روشن کنم، در تلاش بودم که برخودم مسلط بشم. روشی ازم پرسید "مامان، خوبی؟" گفتم "نه عزیزم" میگه "می خواهی زنگ بزنیم بابا بیاد ببرمون، چون تو حالت خوب نیست و نمیتونی رانندگی کنی!" ه
(این دختر، همیشه نگران بد رانندگی کردن منه)
.
وقتی که رسیدیم خونه و اشکهام بی اختیار سرازیر شده بود، موشی که فکر کنم تا حالا گریه ی منو ندیده بود، با تعجب نگاه میکرد و می گفت "مامانی، گریه نکن. شَوَت (یعنی فقط) بچه ها گریه می کنن."ه
(عزیزم، گریه از ناتوانیه. بزرگترها کمتر بهش اعتراف میکنن. فقط همین)
.
صبح که موشی رو بردم دستشویی، پرسیدم: حالت چطوره موش موشک؟ میگه دستم دیگه خوب شده مامان. گوشم هم خوب شده، فقط یه تیکه هنوز درد میکنه. یه تیکه.( با انگشتهاش هم یک تیکه ی کوچولو رو نشون میده). خوب میشه مامانی. نگران نباش!ه
(این نگران نباشش منو کشته)
.
یکبار روشی ازم پرسیده بود که اگه میتونستی یک قدرت فوق العاده داشته باشی، چی می خواهی؟ مثل همیشه که فرصت آرزو دارم، هیچی به فکرم نرسید. امروز صبح بهش گقتم، یادته سوالی که ازم کرده بودی، دلم میخواد که قدرتی داشتم که برم توی شکم تو و به حساب این ویروس ها ی سمجِ اون تو برسم. میگه اگه تو این قدرت رو داشتی، حتما می خواستی هی بری توی کله ی من و ببینی اون تو چه خبره.ه
(راست میگه. واقعا بعضی وقتها دلم میخواد)

.

.

.

پ ن: امروز دلم گرمتر و روشن تره. دیگه اونقدر نمی لرزه. ه