غرور و تعصب

کتاب "غرور و تعصب" رو در مقطعی از نوجوانی، بارها خونده بودم و به شخصیتهاش فکر کرده بودم، جین و الیزابت، بینگلی و دارسی. با هیجانات و عشق و خشمشون همراه شده بودم. بعدها هم بارها در سرک کشیدنها به کنابخانه، سراغش رفته بودم و کتابی رو که حفظ بودم، ورق زدم و باز خوندم. اونروزها به آینده فکر کرده بودم و به مردی که انتخاب خواهم کرد ولی هیچوقت فکر نکردم و نمی تونستم فکر کنم به روزی که دخترم این کتاب رو بدست بگیره، باهم راجع بهش حرف بزنیم، جین و الیزابت رو باهم مقایسه کنیم و از هم بپرسیم که تو از بینگلی بیشتر خوشت میاد یا دارسی، کی به کی بیشتر می خوره و یا حتی در مورد خود موضوعات غرور و تعصب صحبت کنیم. ه
.
این، از اون طعم های لذتبخش و باور نکردنیِ زندگیه. ه
.
امسال روشی اینها در مدرسه و برای درس ادبیات، روی تعدادی رمان های کلاسیک کار می کنند. الان کارشون روی غرور وتعصب نوشته ی جین استین است. بچه ها همه کتاب رو می خونن و برای اینکار یکی دوهفته وقت دارند. بعد باهم فیلمش رو می بینند و درباره ی کتاب گفتگو می کنند. هرکدوم باید یک مقاله و یک نقاشی تهیه کنند و در کلاس ارایه بدهند. قسمتی که برای من از همه جالبتره، اینه که یکی از شخصیتهای داستان رو انتخاب میکنند و بعد داستان، یا بخشی از اون رو از نگاهِ اون فرد، دوباره می نویسند. بنظرم از نگاه آدمهای مختلف به یک موضوع نگاه کردن، تمرین خوبیه. در ادبیاتی که روشی در مدرسه می خونه، حتما جای سعدی و حافظ و فردوسی خالیه. ولی از همین رمان ساده ی غرور و تعصب که داستان دخترانیست، در رابطه هایی محدود و با آدمهای معدود دور و ورشان هستند، چیزهایی مفید بدست میاد. اگرچه روشی می گفت که در این رُمان، زبانِ مکالمه قدیمی ست و با ادبیات قدیمی تر هم آشنا می شوند و از من پرسید که در ترجمه ای که من خوانده ام، گفتگوها چطور بوده. تا آنجا که من بخاطر دارم، متن داستان، فارسیِ رایج و روزمره بود. ه
.
.
پ ن1: امروز صبح روشی باز دل پیچه و تهوع داشت. موشی سخت سرفه میکنه و دیشب تب بالا داشت. من اما خوبم. ما خوبیم و حالمون هم خوب میشه. در کندوکاو این روز و شبها، دیدم که اخیرا، بصورت های آشکار و نهان، زیاد شکایت کردم از زیادی و سختی ِ کار بچه ها. گوشم خوب پیچیده شد و یادم اومد همه اونچه که هستیم، چقدر خوبه و چقدر باید قدرش رو دونست. برای همینه که امروز صبح، وقتی توجهم به موهای روشی جمع شد و دیدم دیشب حموم نرفته، در حالیکه می تونست و باید میرفت، بجای اینکه بهش بگم، "ببین دیروز اینقدر وقت داشتی و حموم نکردی ..." و پشت سرش هم یک سخنرانی در مورد لزوم حموم روزانه بکنم، با کِیف سرش رو بوسیدم و گفتم، "قربون این کله ی حموم نرفته ات برم." او هم به محض اینکه حالش کمی بهتر شد و از تخت بلند شد، حوله اش رو برداشت که بره حموم. ه
پ ن2: ولی هنوز میگم که بچه ها نباید خیلی جدی مریض بشن. همینقدر که گوش مامان و باباشون کشیده بشه و اونا هم دردش رو بفهمند، بسه.ه