Friday, November 13, 2009

در کنار هم، برای فردایی بهتر

چند وقت پیش، به سمیناری یک روزه در باره ی برنامه نویسی رفته بودم. یکی از سخنرانی ها توسط استادی از دانشگاه تورنتو* انجام شد که فوق العاده بود. درباره ی اینکه تا بحال دانش آکادمیک کامپیوتر چقدر در بالا بردن کیفیت برنامه نویسی موثر بوده. دوست داشتم در موردش بنویسم که نشد. امروز داشتم فولدر نوشته ها و مطالب وبلاگم را مرتب می کردم، دیدم که دو تا تصویر از اسلایدهایش را دانلود کرده بودم تا در پستی که در موردش خواهم نوشت، بگذارم. بنظر نمیاد که بعد از گذشتن یک ماه، دیگه چیزی در موردش بنویسم، ولی حیفم اومد که از این تصویر بگذرم. ه
.
در پایان صحبتش به اینجا رسید که دنیای امروز با مشکلات بزرگ و حادی روبروست که زندگی روی زمین رو تهدید میکنه و اگر کمی واقع بینی را با بدبینی مخلوط کنیم، به ناامیدی می رسیم. بعد گفت دانشجویانش رو مثل بچه ی خودش دوست داره و در دورانی که تدریس کرده، دانشجویانی از کشورهایی که در تصویر زیر می بینید داشته. تقریبا از همه ملیت و نژادی و در طیفی گسترده بر روی زمین. تصویر جدا تاثیر گذار بود و همه حضار عکس العمل نشون دادند. گروهی از دانشجویانش براش دست زدند (ظاهرا استاد محبوبی بود) او گفت وقتی به این تصویر نگاه میکنم و میبینم که ما امروز چطور به هم پیوسته هستیم، امیدوار میشم و انگیزه پیدا میکنم که روز رو برای کمک به فردایی بهتربرای همه ی این فرزندانم شروع کنم وشب را با امید به فردا بخوابم. ه



Greg Wilson *

4 comments:

  1. به قسمت آقاشیرت کلی خندیدم. یکی از دلایلی که آقای شیر ما اسمش آقای شیر هست همونه.
    این پستت هم قشنگ بود

    ReplyDelete
  2. سلام . خیلی تاثیرگذار بود ! به امید فرداهایی روشنتر برای فرزندانمان

    ReplyDelete
  3. مریم-مامان آواNovember 15, 2009 at 4:33 AM

    عجب استادی بوده!البته تو قلب دموکراسی بیشتر میشه امیدوار بود

    ReplyDelete
  4. وسط این زشتی‌های بزرگ ، گاهی زیبایی‌هایی امیدبخش هم به چشم می‌خوره

    ReplyDelete