لذتِ مرغوب

بالاخره موفق شدم. بعد از هشت سال. تمام هشت سالی را که در این شرکت کار می کردم، می خواستم برای روز تولد یکی از همکارانم، یک خانم مهربان، خیلی مهربان، هدیه ای بگیرم. هر سال یک جوری شد که نشد. تبریک می گفتم، ایمیل می زدم، ولی دوست داشتم گلی برایش بگیرم، که چند روزی روی میزش بگذارد. چیزی ملموس. الان هم که دارم می نویسم، فکر می کنم چطور ممکن است هشت سال، آدم موفق به انجام کاری به این سادگی نشود. امسال بالاخره این طلسم شکست. تولدش فرداست. فکر کردم که فردا شاید نیاید. شاید خودم به شرکت نروم. یا به هر دلیلی امسال هم مثل سالهای قبل بگذرد. حدسم هم درست بود. فردا را مرخصی گرفته بود. ‏فهمیدم که سه سال دیگر بازنشسته می شود. یعنی جز امسال، سه بار دیگر فرصتِ این کار را داشتم و دارم. ‏ البته شاید داشته باشم. فقط خدا می داند.‏

.

با دیدن گلهای لاله سرخابی، صورت خسته اش، شکفت. منهم از شکفتنِ او، شکفتم.‏

.
وووه ه ه که چقدر خوشحالم. لذتِ خوشحال کردن دیگران، نوع مرغوبی از لذته. مرغووووووب.‏