پازل

در کنارش نشسته ام تا با هم پازل بیست و چهارتایی رو درست کنیم. قرارم بر این است که فقط باشم ولی کمکی نکنم. هر پازلی را که بر میدارد، اگر درست سر جایش بگذارد، قندی در دلم آب می شود. ولی کمتر اتفاق می افتد. بیشتر وقتها، بار اول جای درست نمی رود. دهانم را محکم می بندم، تا چیزی نگویم. نه، این تکه ی کناری است. این تکه ی وسطی است. نمی گویم. قبلا گفته ام. باید بداند. باید خودش به یاد بیاورد. ساکت می مانم. سر جای درست که می بردش، هنوز تا درست گذاشتن راه است. باید بچرخاندشان تا درست بنشینند. وقتی چهار طرف را امتحان نمی کند و بعد از یک یا دو امتحان، تکه پازل را کنار می گذارد، مقاومت می کنم تا دستم، تکه پازل را بر ندارد و جای درست را نشانش ندهد. گاهی همه چیز درست است و نمی دانم چطوردرست بودنش را نمیبیند. ‏

.
پازل تمام می شود، دست و بوس و آفرین و خوشحالی. به تصویر ساخته شده، نگاه می کنم و فکر می کنم به دلِ دیوانه ای که برای درست شدنش تب و تاب داشت. به او نگاه می کنم و خوشحالم که از من کمکی نگرفت. از خودم راضیم که کمک نکردم. ‏
همانطور که پازلِ امروز مالِ اوست، پازلِ فرداهایش هم متعلق به خودش است. هر کس باید پازل های خودش را درست کند. روزی که سرگرم حل پازل های زندگی باشد، چطور؟ آیا می شود که بدانم هر تکه کجا باید برود و هنوز دهان و دستم را کنترل کنم؟ می شود که به تکه ها دست نزنم و پازل و درست کردنش را حق و سهم او بدانم؟ باید مادر باشی تا بفهمی که سخت است. ‏

.
به خودم نوید می دهم که اگر امروز توانستی، آن روز هم حتما می توانی. چطورش را نمی دانم. به خودم می گویم که او هم، حتما پازلهایش را حل خواهد کرد. شاید همه ی آنچه باید به او بدهم همین ایمان است. ایمان به اینکه چه دیر و چه زود، خودش می تواند پازل هایش را درست کند.‏