بلوز سرخابی

من کمتر درگیر موضوعِ لباس بوده ام. همیشه لباس خریدم. پوشیدم. دنبال لباس خوب و قشنگ که بهم بیاد هم بودم. ولی هیچوقت یک لباس فکرم رو مشغول نکرده بود. یعنی نشده بود که بدون نیاز به لباسی، بهش فکر کنم. وقتی هم لازم بود، سریع می رفتم و بدون وسواس زیاد، یک چیزی می خریدم و تمام. نمیدونم چه اتفاقی افتاده که تازگیها، گاهی ناخودآگاه، تصویر یک لباس، توی ذهنم نقش می بنده و من باهاش مدتی کیف می کنم. آستین کوتاه یا بلند، دامن کوتاه یا بلند، چین چینی، تنگ، گشاد. توی فکرم هی دور و ور لباسه می چرخم. گاهی هم می پوشمش. چیزی که برام عجیبه اینه که لباسه، کاملا واقعی، برای مدتی گوشه ی ذهنم می مونه. مثل اینکه میگه بیا منو پیدا کن. اگر به فروشگاه برم، چشمم دنبالشه. مدتی یک بلوز سرمه ای بود. اونو گم کردم. الان چند روزه که یک بلوز تنگ سرخابیه. بدون آستین. یقه ی هفت و هشت که روی یک طرف تکه ای اضافه از پارچه چین خورده و تمامِ دورِ پایینِ بلوز را هم چرخیده. خیلی خوشگله این بلوز سرخابیه. ‏
.
.
فکر کنم تخیلاتِ لباسی من، از اثرات بحران میانسالی باشه که حدود چهل سالگی سراغ آدم میاد. اگر فرض کنیم که اینطوری هم باشه، بازم نوع دلپذیری از اختلالاته. ‏