مسافر

وقتی مسافری داری که از ایران میاد، از همون روز قبل از سفر که داره آماده میشه، تا وقتی که دستت بهش برسه، یک چیزی حدود دو روز کامل، لحظه به لحظه تو فکرش هستی. هی چک میکنی، کی از تهران بلند شد، کی نشست آمستردام، کی دوباره بلند شد، کی میشینه تورنتو. چهل و هشت ساعت، تو داری زندگیت معمولیت رو میکین و یک قسمتی از تو با هواپیماها بلند میشه و با هواپیماها فرود میاد. از گمرک و بازدید و ترانزیت رد میشه. دیگه رسیدنشون نزدیک شده.در راه فرودگاهی. به هواپیماهایی که به سمت فرودگاه میرن و از تو خیلی تندتر حرکت میکنن نگاه میکنی و میگی این تو هستن یا نه. میرسی به فرودگاه و غرق میشی در این موج انرژی و هیجان منتظرانی که انتظارشون داره به پایان میرسه. مسافرها همینطور میان و چشمهاشون همه طرف میگرده دنبال آشناشون. گاهی نگاه های آشنا تلاقی پیدا میکنه. گاهی یکی زودتر اون یکی رو میبینه و دستی با شادی بلند میشه. بهم میرسین و هر دو راحت شدین. اوف. یک پروژه ی بزرگ تموم شده. از دو روز قبل که نه. بگو از دو ماه قبل. از شروع دعوتنامه دادن تا در آغوش گرفتنشون. مسیری طولانی پر از انتظار و امید و ناامیدی . ‏

باید اهل غربت باشی تا حال و هوای بوییدن آشنا رو بفهمی. ‏