جای خالیِ یک صدا

قبل از اینکه من بدنیا بیام، از ایران رفته بود. جمع دیدارهامون در طول زندگیم نباید سه ماه شده باشه. چون همیشه کار میکرد و مرخصی نمی تونست بگیره. سالهای اخیر که بازنشسته شد و زیاد ایران می آمد، من دیگه نبودم. ارتباط ما بیشتر از طریق تلفن بود. بیشتر برام یک صدا بود تا چهره. مهربان بود. همیشه دور بود از همه مان ولی دوستمان داشت و دوستش داشتیم. از وقتی که متوجه سرطان پیشرفته اش شد. فقط سه ماه طول کشید که رفت. خیلی هم در این مدت اذیت شد و درد کشید و نشد که کاری براش بکنند. خودش میخواست که بره، اطرافیان هم براش دعای رهایی می کردند. دیروز رفت. تبدیل شد به روحی که همه دعا میکنند شاد باشه. ‏

و من باز به مرگ فکر میکنم. که رفتنِ آدمها رو نمیشه باور کرد. میشه عادت کردد به نبودنشون ولی نمیشه پذیرفت، اینی که بود، دیگه نیست و هی فکر میکنم که الان کجاست، آیا مثل وقتی که از خواب بیدار میشیم، ناگهان از دنیا بیدار شد و دید دیگه درد نداره، آیا فهمید داستان دنیا از چه قرار بود، آیا نور شده الان، داره پرواز میکنه، ما رو می بینه. بعد فکر میکنم که "روحش شاد" اصلا جمله ی اشتباهیه. معنیش اینه که موجودی از بین رفته ولی یک تکه اش که روحه، باقی مونده. نه از این خوشم نمیاد. حرف وین دایر رو دوست دارم که میگه " ما بدنی نیستیم که روح درش دمیده شده باشه. ما روحی هستیم که برای مدتی در بدنی زندگی میکنه." ‏ من دوست دارم فکر کنم که پروانه از پیله اش در میاد و پرواز می کنه. ‏

.
سالی چند بار با هم حرف می زدیم، در حد احوال پرسی. نمیدونم چطوره که از دیروز، نبودنش رو اینقدر حس میکنم و جایی رو که خالی شده. جای خالیِ یک صدا. ‏امیدوارم که شاد باشه، هر جا و هر طور که هست!‏