قدمِ اول

همسایه ی دو خونه اونطرفتر، خانواده ای هستند که سه تا دختر در حدود سنی بچه های ما دارند و پرستار بچه ای که بعد از ظهرها، بچه ها رو از مدرسه می داره و ازشون در خونه نگهداری میکنه تا پدر و مادر از سر کار بیان. روزهایی که از خونه دنبال موشی میرم، تقریبا در یک زمان به سمت مدرسه حرکت میکنیم. او پیاده و من با ماشین. همیشه مترصد برقراری ارتباطی باهاش بودم ولی هیچ فرصتی یا نشانی از آشنایی نمی داد. حتی در نگاهش که با نگاهم تلاقی کرده بود، گرمی نبود. و من در ذهنم میگفتم و میشنیدم و قضاوت میکردم که چرا اینطور میکنه و بدم میامد و بهم بر میخورد و خلاصه درگیر گفتگو بودم. ‏
دیروز که می رفتم دنبال موشی، مثل خیلی از روزهای دیگه، با ماشین از کنارش رد شدم. زمزمه ی همیشگی، مربوط به این خانوم در فکرم شروع شد. کمی ازش جلوتر بودم. نمیدونم انرژیش از کجا اومد ولی ماشین رو آوردم کنار خیابون، ایستادم و شیشه رو پایین آوردم. به من رسید. سلام کردم و گفتم تا مدرسه میرم. اگر دوست داشته باشه میتونیم با هم بریم. با خوشحالی سوار شد. کاملا معلوم بود که هیجانزده شده. چندین بار تشکر کرد. وقتی پیاده شدیم به چشم هم نگاه کردیم و در نگاهش این بار، گرمی اشنایی بود. ‏

.
تا شب، فکر میکردم که چه آسان بود اینکار و چرا اینهمه روز که می تونستم این کار رو بکنم، نکردم. ‏فکر میکردم بعد از سالها که راه رفتم و دویدم، چطور برداشتن اولین قدمی به این کوچکی، برایم پنج ماه طول کشید.‏ و البته که طعمِ شیرینِ این گام کوچک را همچنان مزه مزه می کردم.‏