مهرطلبی

به رابطه ام با یکی از آشنایان فکر میکردم و حسِ بدی که در این رابطه دارم. حس ناراحت و معذب بودن. حس اینکه خودت نیستی و داری تظاهر میکنی. راحت نیستم با نقطه ای که این رابطه بهش رسیده. اونی نیست که دلم می خواست و انتظارش رو داشتم. من آدمها رو دوست دارم و خوشحالم وقتی رابطه ام باهاشون رو به بهتری ست و ناراحتم وقتی که پام رو از رابطه ای عقب میکشم. انگار نمی خوام آدم ها رو از دست بدم. قبل تر ها هیچ وقت عقب نشینی نمی کردم و خیلی تلاش میکردم تا مشکلات حل بشه. حالا دیگه اون انرژی رو ندارم و اگر با کمی تلاش، رابطه ای کار نکرد، رها می کنم. یعنی نه اینکه انرژی ندارم. ولی میبینم و میدونم که پایه های زندگیم و خانواده ام، اینقدر به فکر و انرژی و تلاشم احتیاج دارند که نمیتونم قسمت بزرگی از وجودم رو صرف رفع مسایل در رابطه ای جانبی بکنم. ‏

با این وجود، تکه ای از دلم، گرفتارِ نشدن هاست و هر بهانه ای که پیش بیاد دوباره میگه که چرا اینطور شد و نباید میشد و اگر اینطور میکردی اونجور نمیشد و ... ‏
چند سال پیش از دکتر هلاکویی درباره ی تمایز بین مهربانی و مهرطلبی شنیده بودم. اون زمان که شنیدمش کمک کرد تا در موقعیتهایی که قرار میگیرم، این دو رو از هم تشخیص بدم و بتدریج مهربانی رو بیشتر بشناسم. آگاهانه مهربانی کنم. همون که آدم ازش و بخاطرخودش لذت میبره. همونکه آدم رو از نتیجه ی کارش جدا میکنه و همینطور از رفتار دیگران. همون که هر آدمی رو که سر راهمون قرار میگیره و هر صبحی رو که آغاز میشه، تبدیل میکنه به دلیلی برای شادی. هنوز اما مهرطلب کوچکی اون کنار نشسته که نمیخواد قبول کنه، نشدنِ یک رابطه رو. می خواد خودش رو به این در و اون در بزنه که بشه.‏ اون که خودش رو دوست نداره، متهم می کنه و نیاز داره بقیه دوستش داشته باشند و تاییدش کنند. مهرطلبی که کارش شادی آوردن برایم نیست. ‏

.

خواستم که دوباره صحبتها رو بشنوم و به لطف دنیای اینترنت با یک جستجوی ساده دقیقا همان تکه ای رو که میخواستم پیدا کردم. گوش کردن دوباره اش خوب بود. یاد آوری همیشه خوبه. ‏

دیدم که موشی مهر طلب نیست. هیچوقت مهربانیِ اضافی نمیکنه. اگر دوستمون داره، نشونش میده و اگر هم نداره به همان صراحت میگه. مصالحه در کارش نیست و تکلیفش با خودش و دیگران روشنه. وجودش، ستونی کاملا استواره. خیلی خوشحال شدم. ‏

در روشی آثار مهرطلبی هست. سعی میکنه دل دیگران رو بدست بیاره. ولی نه همیشه. تکان هایی به ستون داده ایم ولی هنوز استواره. مصمم شدم که چنان باشم که دیگه ضربه ای بهش نخوره. برای او خیلی چیزها را بتدریج تصحیح کردم و می کنم.‏ خودش هم می دونه که من همراه او بزرگ شدم و می شوم.‏

.

لینک مطلب را گذاشتم. شاید برای دیگران هم مفید باشه. کم و بیش درد مشترک همه ی ماست. ‏