مادری که نمی دانست

روشی با سه تا از همکلاسیهاش می خوان روی پروژه شون کار کنند. دو تا دخترند و دوتا پسر. خونه ی هیچکدوم نمی تونن برن. هر جا یک اشکالی هست. مثلا خونه ما موشی نمیذاره که کارشون رو بکنن و میره توی دست و پاشون. اون یکی سگ داره و یکی دیگه شون به سگ حساسیت داره. خلاصه تصمیم گرفتند که از صبح تا عصر برن توی کتابخونه ی عمومی و اونجا کار کنند. همه راضی هستند. روشی زنگ زده از من می پرسه و من میگم بد نیست. حالا در خونه در موردش صحبت میکنیم. کتابخونه رفتنش خوبه ولی نمی خوام که تنها با چند تا همکلاسی همه ی روز رو بیرون باشه. تا حالا نرفته. خیلی زوده بنظرم. سه تای دیگه مشکلی با این موضوع ندارند. می دونم که روشی هم می خواد من بذارمش کتابخانه و عصر برم دنبالش. هر اشاره ای به اینکه منهم باهاشون برم، میکنم، روشی یک جوری از زیرش در میره. که تنها باشه با دوستهاش. مثل بقیه. پسرها رو اصلا نمی شناسم. روشی میگه نگران نباش من و هلن از پسشون بر میاییم. بعد به شوخی میگه دور گردنشون رو اندازه گرفتیم و دو تا قلاده براشون می خریم. ‏

فایده نداره. ‏نه. راحت نیستم. با بابایی حرف می زنیم و به این نتیجه می رسیم که من هم برم. می تونم برم و اونجا کار کنم. قبلا هم تابستون بارها روشی رو از صبح بردم کتابخونه. او کتاب می خوند و می چرخید. منهم کارم رو می کردم. ‏
بالاخره میشینم کنارش تا کار سخت رو انجام بدم و خبر بد رو بهش بگم. می دونم که حس کرده چی می خوام بگم ولی نمی خواد بشنوه. بهش میگم "اگر می خواد برن کتابخونه، منهم باهاش میرم. اونها رو یک میز کارشون رو میکنند و منهم روی میز دیگه کارم رو." دلخور میشه. می پرسم "دوست نداری که منهم بیام؟" میگه "نه." میگم "میشه دلیلش رو بگی؟" میگه "آخه پدر و مادرِ هیچکس نمی آد. مثل اینکه فقط من سوپر ویژن* احتیاج دارم." بهش میگم "می دونم چه حسی داری. منهم اگر جای تو بودم همین حس رو داشتم. با بقیه فرق داشتن سخته." صبر میکنم تا بپرسه چرا اجازه نمیدیم. سکوت میکنه. نمی پرسه. خودم توضیح میدم "بنظر من و بابا هنوز زوده که شما تنهایی با دوستانت بیرون بری و برامون مهم نیست بقیه ی پدر و مادرها چه تصمیمی می گیرند. چون تو برامون مهم هستی و نه بچه های دیگه." ازش می پرسم "مگه شما اجازه دارین که بدون سوپر ویژن از مدرسه برین بیرون؟" میگه "نه. میگم "پس نظر ما خیلی هم عجیب و غریب نیست. ‏‏

سکوت طولانی تر و میگم "حالا بنظرت من خیلی کسل کننده و پیرم؟" میخنده و میگه نه. بعد میگه که "میشه ما توی طبقه ی اول کار کنیم و تو توی طبقه دوم. بعد با سل فون** با هم حرف بزنیم." میگم "آره. حالا بریم ببینیم چی میشه.‏"‏
قبل از اینکه از اتاقش برم بیرون می پرسه "من کی میتونم تنها با دوستهام برم بیرون؟" فکر میکنم و فکر میکنم. می تونم بگم وقتی دبیرستانت تموم شد و دانشگاه رفتی؟ مثل خودم؟ نه نمیتونم. بنظر خودم هم احمقانه بنظر میاد. بگم سال بعد، دو سال بعد؟ بنظرم هنوز زوده. بعد از سکوتی طولانی میگم "نمیدونم." با تعجب نگاهم میکنه. دوباره میگم که "نمیدونم." ‏

.
من مادری هستم که کتاب مادری را باید خودم بنویسم. نه کتابی که مادرم به دستم داد به دردم می خورد و نه کتابی که مادران اینجا در دست دارند را خوب میفهمم. چون کتاب مادری را باید زندگی کرده باشی نه اینکه بخوانی. کارِ من آسان نیست. این یکی را خوب می دانم. ‏

supervision *

cell phone **