استادِ کوچک

حال و حوصله نداشتم. کاری که شب قبل کلی بخاطرش بیدار مونده بودم، در سایت مشتری با مشکلِ پیش بینی نشده ی دیگه ای مواجه شده بود. باید سریع حلش می کردم و مغزم تعطیل شده بود. گفتگو با معلمِ موشی، فکرم رو مشغول کرده بود. خونه هم که برگشتم، موشی از کولم پایین نیومده بود و نمیگذاشت حواسم رو به کار جمع کنم. خلاصه قمر در عقرب بود. موشی گرسنه اش بود و می خواست هله هوله بخوره. محکم وایستاده بودم تا اول غذا بخوره. چند تا غذا هم داشتیم که انتخاب کنه و هیچکدوم رو نمیخواست. موفق شدم راضیش کنم پلو و سبزیجات رو بخوره. بعد گفت که سبزیجاتش رو نمیخواد و فقط پلوش رو میخواد. گفتم باشه. برای اینکه بخوره، خودم نشستم تا بهش بدم. یعنی جدا کردنِ سبزیجات، کارِ خودش نبود. نخود فرنگی و ذرت و لوبیا و اینها رو جدا می کردم. گاهی که فقط یک پَر اسفناج می موند توی قاشق. تف میکرد. دیگه کلافه شدم و بشقاب رو برداشتم. بهش اخم کردم. اوهم البته اخم کرد. گفتم "غذا اصلا اجازه نداری بخوری. نه غذا و نه کیک برایِ دسر." هر چی هم مادر میانجیگری کرد قبول نکردم. اومدم توی اتاقِ کارم و در رو بستم. ‏

.

کمی بعد اومد. دهنش رو باز کرد و گفت "ببین من دارم غذام رو میخورم." ‏

گفتم "خیلی خوشحالم که غذات رو می خوری." ‏

گفت "من دارم با مادر، خوب، غذا می خورم. وقتی من دهنم خالی میشه، مادر پلو رو بدون هیچ چیزی به من میده. قاشق رو اینجوری مثل ایر پلین* میذاره توی دهنم." ‏

میگم "چه عالی آفرین به تو." ‏

میگه "آره. اینجوری باید به من غذا بدی. نه اینکه زود زود قاشق ها رو بیاری و وقتی نمی خورم اَنگری* بشی. باید نیو وِیز* بگیری. نباید کارهاتو سِیم وِیز* بکنی. این پرابلِمِته*." ‏

بعد هم رفت. تا ته بشقاب رو هم نوش جان کرد. دسر رو هم روش.‏
Airplane*
Angry *
New ways *
Same ways *
‏*این پرابلمِ** تو هست. ‏

problem **