جایی پشت رنگین کمان یا روی زمینِ خاکی

در مراسم اسکارِ یکشنبه:‏

از مقدمه ی اُپرا وینفری* پیش از معرفیِ جایزه بهترین فیلم مستند خوشم اومد، که گفت

“If we’re feeling lousy, if the news is bad and people are hurting, what do we do? We go to the movies. And we escape. But I’m here to present the award to the best movie that did not let us escape. The Outstanding Documentary of the Year. And this was an incredible year for documentaries with so many brilliant filmmakers working in all regions of the globe telling their stories, illuminating the human condition, insights and truths. Many did this against great odds. Some are even imprisoned for their efforts but it has never been more important for us to see these stories. To help us try to make some sense of the world, we live in.”

نشان دادن حقیقتی که به قول معروف تلخه، توانایی های زیادی احتیاج داره و از همه مهمتر شجاعت. در طول تاریخ سر خیلی ها رو هم برباد داده. ‏

از اجرای گروهی ترانه ی "جایی پشت رنگین کمان"، توسط بچه ها هم خیلی خوشم اومد. ترانه ای که منو برد به

Somewhere over the rainbow
Way up high,
There's a land that I heard of
Once in a lullaby.

Somewhere over the rainbow
Skies are blue,
And the dreams that you dare to dream
Really do come true...

فکر میکنم که زندگی، جایی بین همین دو کرانه ی رویا و واقعیته که اتفاق می افته و بالانس بین این دو، هنریه که باید در زندگی به خرج داد. ‏اینکه بدونی کی به کدومش باید نزدیکتر بشی و کدومش رو به زندگیت تزریق کنی.‏

Oprah Winfery *