هفته ی پیش به پیشنهادِ روشی که در مدرسه این فیلم رو دیده بود، اجاره اش کردیم. "حقیقتِ نا خوشایند"* اسم مناسبی برای این فیلم مستند بود. حکایتِ پدیده ای به نام گرمایش زمین که مدتیست شروع شده و آینده ای که در صورت ادامه ی این شرایط در پیشه. آینده ای که بسرعت به ما نزدیک میشه. ظاهرا هم ما بطرفش میریم، هم او بطرف ما. در این فیلم پوشیده شدن زمین توسط آب های آزاد شبیه سازی شده بود، یکی از پدیده های گرمایش زمین که دلیلیش ذوب شدن یخ های قطبی و بالاآمدن سطح آب در اقیانوس هاست. دیدن این صحنه ی شبیه سازی شده، تکان دهنده بود. چند شب پیش دیدیمش.
امروز صبح، طبق معمول اول تلویزیون رو روشن کردیم. مهم ترین و اولین خبر، زلزله ی ژاپن بود. کلمه ی زلزله، چشمهام رو باز کرد. عددِ هشت ممیز نه، گوش هام رو تیز کرد.وقتی ویدیوی پیشروی آب در زمین رو می دیدم، میخکوب شدم. طول کشید تا تونستم باور کنم واقعیه. مال امروزه، در ژاپنه. اونکه حرکت میکنه باد نیست، ابر نیست، آبه. آبی که ویران می کرد و جلو میرفت. به چه سرعتی....
تمام راه تا شرکت به اخبار گوش کردم و با چشمهای اشکی فکر کردم به زمین، به زندگی روی زمین، به آدمهای روی زمین...
.
.
The Inconvenient Truth *
ما همیشه اتفاقات و بلاها رو برای دیگران می بینیم و دور می بینیمشون و همیشه غافلگیر می شیم. خوبه که بهشون فکر کردی. من رشتم ژئوفیزیک هست و بارها درباره زلزله و بودن ایران و به خصوص تهران روی کمربند زلزله حرف می زنم و... همه مسخرم می کنن که محتاطم!
ReplyDelete