پاييزان

ديروز بعد از تقريبا دو هفته شرکت رفتن، از خانه کار ميکردم. صبح که در حياط را باز کردم که برم پايين، بجای اون درخت سبز قبلی، درختی ديدم که همه برگهاش، زرد بود. کاملا زرد. کی اينطور زرد شد؟ چند وقت از حياط رد نشده بودم. و يا رد شده بودم و سرم رو حتی بالا نکرده بودم تا شاخ و برگهاش رو ببينم. ه

ديگه چه چيزهايی داره عوض ميشه که من نمی بينمشون؟ بزرگترها، کوچکترها، رابطه هام و خودم. آره خودم؟ چقدر وقته که خودم رو درست و حسابی در آينه نديدم. من در کدام فصل زندگيم هستم؟ شناسنامه ام اواسط تابستان رو نشون ميده. اگر چه که مطمين نيستم چهار فصل ما آدمها طولش برابر باشه. ه

نميدونم امسال چرا پاييز را اينقدر ناديده گرفتم. خيلی وقته که اومده. حالا ديگه بساطش رو کاملا پهن کرده و مستقر شده. من تحويلش نگرفتم، بهش چندان فکر نکردم. اون اما کاری به من نداره. کار خودش رو ميکنه. رنگ زمينه ی زندگی رو داره بتدريج عوض ميکنه. انصافا هم خوب نقاشيه. استاد ترکيب رنگه.ه
خوش آمدی پاييز جان!ه

پ ن: پاييزان اسم يک فيلم نسبتا بی محتوا بود که وقتی دبيرستانی بوديم اکران شده بود و ما هم به عشق امين تارخ رفتيم ببينيم. توش فقط سه نفر بازی ميکردن امين تارخ، کتايون رياحی و داريوش ارجمند. در اون فيلم پاييزان نام روستايی در شمال ايران بود. جالبه الان قسمتی از شعر تيتراژ آخرش هم يادم مياد."پاييزان، پاييزان، رويای روشن عشق، در فصل برگ ريزان ..."ه

تازه اينکه چيزی نيست، حتی يادمه که آخر فيلم، اسم جميله شيخی جزو بازيگران بود ولی خودش در هيچ صحنه ای ظاهر نشده بود.:)ه