غربت

تفريبا يکهفته پيش بود که با دوست يکی از دوستانم در تورنتو صحبت ميکردم. دختر جوان و تازه واردی به کانادا بود و در در تورنتو هيچ آشنايی نداشت. البته از وقتی که دوستمون شماره اش رو به من داده بود تا من رسيدم زنگ بزنم، خودش همه ی کارهاش رو کرده بود، زندگی روی روال افتاده بود و شده بود زندگی روزمره. البته دنبال کار گشتن و تحقيق برای درس خوندن يا نخوندن و چی خوندن هم بجای خودش بود. با هم که حرف ميزديم، از سختی تنهايی ميگقت و اينکه چقدر اذيتش ميکنه. من گفتم که "ما هم که آمديم، اگر چه يک خانواده ی سه نقری بوديم بازهم احساس تنهايی ميکرديم. و اگر فقط خودت و خودت باشی که ديگه تنهايی مطلق ميشود. البته اينطور نميماند و بتدريج اينجا هم آدم روابطش رو پيدا ميکنه و دوستان جديد. اما خوب سخته و کاريش نميشه کرد." ه
بعد گقتم که "بهر حال تو وقتی تصميم گرفتی که بيايی ميدونستی که تنها خواهی بود و حتما برايش آماده بودی." گقت "آره. ميدونستم. من در ايران آدم مستقلی بودم و اصلا به خانواده ام وابسته نبودم. و فکر نميکردم که تنهايی اينجا اينقدر اذيت بشوم."ه

###
ديروز تماسی از يکی از اقوام داشتيم که تصميم به آمدن داشت. دختری که در دل خانواده است و مرکز توجه و حمايت. ميخواد بياد اينور دنيا و فرصت زندگی در اينجا رو تجربه کنه" بعد از اينکه مکالمه اش با بابايی تمام شد، من به ياد گفتگوی بالا افتادم و برای بابايی تعريف کردم. ه
بابايِی حرف خوبی زد. گفت " خانواده ات اونفدر هميشه در کنارت هستن که ارزش وجودشون و بودنشون رو نميفهمی. فکر ميکنی که بودن اونها هيچ نقشی در زندگي تو نداره. وقتی که يکباره از زندگيت حذف ميشن، تازه خلا بزرگشون رو حس ميکنی."ه
در مهاجرت، قسمت خارج شدن از صحنه ای که از اول عمرت درش بازی کردی، و ورود به صحنه ای کاملا متفاوت، شايد سخت ترين قسمتش باشه. صحنه ای که رسيدن بهش در بيشتر موارد بزرگترين انگيزه ات برای حرکته.ه
بابايی به اون آشنايی که در مورد آمدن ميپرسيد، گقته بود " آمدن به اينجا مشکل نيست. کار اصلی بعد از رسيدن شروع ميشه. کار اصلی موندنه و اونو نميشه تعريف کرد. فقط بايد تجربه کرد. تجربه ای که برای هر کس متفاوته."ه

تناقض عجيبيه اينکه در غربت و دوری از چيزهايی که داريم، بيشتراونها رو ميبينيم و پيدا ميکنيم.ه