Monday, January 7, 2013


صبح تعطیلی بود و دیر بیدار شده بودیم. این روزها اگر همتی باشه، حلیم درست میکنم. حلیم فوری. این حلیم های فوری عالی هستند و در عرض نیم ساعت میتونن هفتاد درصد از حظ حلیمی که از حلیم پزی محل بخری رو بهت بدن. پودر رو میریزیم توی آب سرد و بیست دقیقه با شعله ی ملایم هم میزنیم. به همین سادگی. هر مسافری که از ایران میاد چند تایی از اینها برامون میاره. همه دوستش داریم.

من و مادر مشغول خوردن حلیم بودیم و من غرق در عطر وبوی دارچین که برای من از مهم ترین جاذبه های حلیمه. روشی اومد. حلیم اش رو در کاسه ریخت. من به مخلوط شدن قهوه ای های دارچین با حلیم در کاسه اش نگاه میکردم. گفت " من همیشه یادم میره که چقدر دارچین خوبه." در تایید حرفش من شروع کردم به تعریف کردن از دارچین و اینکه من عاشق بوش هستم و چنین و چنان. گفت "نه. منظورم بوش نبود." مادر ادامه داد که "آره فقط بوش نیست که خودش هم خیلی خاصیت داره قند خون رو تنظیم میکنه. در روزنامه خوندم که اگه هر شب با عسل بخوری لاغر میکنه...." با توضیح و تفسیل کامل. منهم گوش میکردم  و در فکر بودم که آیا میتونیم با بابایی این رژیم رو اجرا کنیم یا نه. حرفها و حلیم خوردن تمام شد. روشی در حالیکه کاسه خالی شده اش رو توی سینک ظرفشویی می گذاشت گفت "منظور من این بود که من هر بار یادم میره که چقدر دارچین باید روی حلیم بریزم که اندازه باشه. آخه وقتی زیاد بریزم تلخ میشه."

2 comments:

  1. :)) خیلی با مزه بود
    راستی من از همین اُت میل های اینجا میگیرم و باش هلیم درست میکنم. اون هم 20 دقیقه طول میکشه. جدیدا به جای کره توش روغن نارگیل میریزم و با دارچین خیلی خوب میشه، البته با کره خیلی سنتی تره طعمش :)
    اگه یه موقع بسته های رسیده از ایران تموم شد با اُت میل های اینجا هم امتحان کنید

    ReplyDelete
  2. ممنونم لاله جان. اتفاقا ذخیره مون هم داره به اتمام میرسه و روش تو رو امتحان میکنم.‏

    ReplyDelete