هر نفسی که فرو می رود

نکته ای که هميشه، در کلاس يوگا و بعدش، برام تجلی پيدا ميکنه، اينه که، در درون ما و در وجود ما، نيرو و توانايیهای عظيمی هست که ما ازش غافليم و اينکه خداوند ما رو همراه با تمام توانايیهايی که برای ماندن، ادامه دادن و پيش رفتن نياز داريم، آفريده است.ه
تنفس، يکی از ساده ترين کارهاييست که به محض تولد و بطور خودکار انجام ميديم و خدا ميدونه که وقتی بهش توجه ميکنی و درش حضور داری، چقدر آرامش و قدرت پيدا ميکنی. بعد از نيم ساعتی تمرين که تمام تکيه اش روی، تمرکز بر تنفس است، انگار تمام بدنت بيدار ميشه و هماهنگ با ذهنت، به حرکت و انعطاف در مياد.ه
معمولا همراه با دَم، کشش و فشار را انجام ميدهيم و در بازدم، رها ميکنيم و آرامش و لذتی ناشی از کشش يا فشار، در اندام تحت تاثير قرار گرفته ، بوجود مياد. معمولا وقتی توجهم به اين تفاوت و اثر دم و بازدم جلب ميشه به ياد اين عبارت در گلستان ميافتم که بارها خوانده ايم.ه
هر نفسی که فرو ميرود ممد حيات است و چون بر ميايد مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب.ه
و بعد با فکر کردن به اين کلام سعدی، به اين نتيجه ميرسم که کشش، فشار و سختی، مايه ی حيات و حرکت است. و بعد از هر سختی، به تناسب اندازه اش، لذت و آسايشی در پيش است. جالبتر اينکه بايد سختی را نيز ارج نهاد، همچنان که آسايش را.ه